Bu JÜPİTER Ne Yapmaya Çalışıyor :)

Dolunay, Molunay derken, dolduk dolduk boşaldık :))) Geriye kalan günlerin köpüğü… biraz gözyaşı, biraz burun çekme ve iç geçirme sesi, biraz pişmanlık… Ama kendimize acımak yerine, anlamaya odaklandıysak eğer olan biteni, kalbimizi yatıştıran bir kabul ediş ve bakışımızı değiştiren bir aydınlık.

Ve sahne hala retro haldeki Aslan Jüpiter’in…

– Güneş & Jüpiter arasındaki karşıtlık tam açılı hale geldi.

– Jüpiter, Balık’taki ”Neptün, Venüs, Chiron, Mars” stelyumuna 150 derecelik açı yapıyor.

– Uranüs & Güney Ay Düğümü’ne üçgen, Kuzey Ay Düğümü’ne ise 60’lık açıda.

Bu minvalde retro Merkür, Selena ile kavuşumda ve Satürn ile 60 derece, Juno ile karşıt konumu devam ediyor.

Ve biz kendi tavan aralarımızı, sandık diplerimizi havalandırmaya, hafızamızdaki eski resimlerin, tozlu anıların bıraktığı izlere başka bir gözle bakmaya ve orada bir yerde kaybettiğimiz ”güven” duygusunu yeniden yapılandırmaya çalışıyoruz.

Açalım konuyu;

YÜCELİK duygusu insanın içinde vardır. Derinde bir yerde hepimiz ”dişe dokunur” bir şeyler yapmak için burada olduğumuza inanırız.

Sonra zamanın dalgaları ve sosyal çevremizin algıları geçer üzerimizden…

ÖNEMLİLİK kriterlerimiz, başkaları için vazgeçilmez olmak, birileri tarafından önemsenmek, el üstünde tutulmak, onaylanmak, fark edilmek gibi DIŞA BAĞIMLI göstergeler ile şekillenir.

Hayatın içini dolduran anlam, ”alabildiklerimiz, erişebildiklerimiz, kullanabildiklerimiz” ile eş olmaya başlar.

Hayata kattığımız nitelikleri, varlığımızı yararlı ve anlamlı kılmak için ortaya koyduğumuz ürün, hizmet ve değerleri, ”birilerinin buna verdiği önem ve sunduğu takdir” ile ölçtüğümüz için, kendimize verdiğimiz değer ve yaptıklarımıza duyduğumuz saygı, dalgalı ve çarpık bir hale gelir.

Bize göre ”yakışan” bir duruşu başkalarına RAĞMEN benimseme kararlılığı, ”desinler, görsünler, sevsinler” türü kaygılar ile zayıflar.

Yani biz dıştan görünümümüz ne olursa olsun, kararsız, dengesiz, güvensiz, aslında bir şekilde kendinden hoşnutsuz ve KARAKTERSİZ bişey olur çıkarız :))))

Bu hal yalnız ”kaybedenler” için değil ”üste duranlar” ya da ”tepeye güreşenler” için de geçerlidir.

Zira, dışa bağımlı bir güven ve denge hissi, dış koşullardaki  KONTROL DIŞI DEĞİŞİMLER ile her an bozulabilir bir şeydir. İnsan ”şimdilik kabul gören” tavırlarından ve bunlara aldığı tepkilerden oluşan bir güç merdiveninin, aslında enti-püften basamaklar üzerinde yükseldiğini bilir.

Her allaan günü sihirli aynasının karşısına geçip; ”Ayna ayna söyle bakiiim bana; benden güzeli var mı bu dünyada?” deyip de, bir gün üvey kızının kendisinden daha güzel olduğunu duymaya mahkum olan Cadı-Kraliçe’nin hali gibidir insan evladının zirvede kalma yeteneği :)))

ÜSTELİK;

Yücelik duygusu insanın içinde vardır diye girmiştim ya yazıya… İnsan yaptıkları takdir görse dahi, eksik bıraktığı, ihmal ettiği, kendine yonttuğu, feda ettiği, içini boşalttığı, adam sende deyip salladığı bazı şeylerin, aslında çok kıymetli olduğunu bilir.

Zira, insanın özünde RUH’un yasalarına dair bir bilgi vardır.

Bu bilgi, çevreden aldığımız onay hissi ile karşılaştırılamayacak derinlik ve güçtedir. Hayat içinde attığımız adımlar, RUH tarafından onay almıyorsa, bir yanımız hep hırçın, hep hoşnutsuz, hep kaygılı, hep yorgun olur. Bedenimiz hastalanır. Umut ve güven duygumuz bir türlü yerli yerine oturmaz. Sırtımız bir türlü dik, gönlümüz bir türlü hafif, adımlarımız bir türlü sağlam olmaz…

Hayat her insanın karşısına bir gün bir ayna çıkartır…

Bazı aynalar bize dünyevi değerlere göre hep bizden daha üstün birileri ya da bir şeyler olacağını ve geçici olduğumuzu gösterirler… Bazı aynalar ise genel-geçer değerlere göre ”bir şey” olmak için neleri feda ettiğimizi!

Yani insan evladı hep iki ateşin arasındadır :)))

Başkaları için mi, yoksa RUH’umuzu hoşnut etmek için mi yaşayacağız sorusu hep karşımızdadır. Ve iki efendiyi birden memnun etmek mümkün değildir!

Bu savaş bitmez… Bu çatışma bir ömür insanın karşısına farklı konular ve farklı görünümler altında gelir… Ve insan böyle kavşaklarda her kaldığında, bir seçim yaparak yolun geri kalanını şekillendiren adımlar atar.

İşte şimdi biz öyle bir kavşaktayız!  Geçmiş karnemizi önümüze koymalı, ama yalnız not vermekle kalmayıp, notlandırma kriterlerimizin de kime ve neye göre olduğunu bir daha düşünmeli, iç sesimiz ile barışmalıyız.

En önemlisi de güven, huzur ve hoşnutluk hissinin dıştan değil, RUH’dan gelen bir ödül olduğunu fark etmeliyiz…

”Ne yapmalı o zaman?” diyenlere tek cevabım; RUH İLE YAPMALI…